میرا تو نیستی مهسا! پرتو نوری علا
میرا تو نیستی مهسا!
پرتو نوری علا
مهسای ما، از سپیده آمده بود / از ندا وُ نسرین وُ شیوا
از مریم، از ریرا، از بکتاش، از زینب وُ پویا
از فرزاد، از نوید، از ستار، از محمود، از نرگس، از محمد وُ گلرخ وُ آتنا
از زَم وُ آرش وُ نازنین، از کسری
مهسای ما از رویا آمده بود؛
حدیث وُ نیکا وُ سارینا، امتداد مهسا گشتند.
میرا تو نیستی، مهسا! جانِ جوانِ زندگی، ژینا!
گیسوانت آغشته به عطر گل های کردستان
بیرون زده از گوشه و کنار سر بندت
حرامّیِ چشم‌چرانِ "گشت ارشاد" را
به وسوسه انداخت.
آه... ژینا! مهسا! دختر همیشۀ ایران
اگر مغرور و جوان و زیبا نبودی
حرامّیِ اسلحه پوش،
شاید نیم نگاهی به تو نمی انداخت.
تو در سکوت، او را به سُخره گرفتی
و او خشم اش را در جامۀ کثیف قدرت، بر سرت کوبید.
آسمانِ ایران خونین شد؛
به نافرمانیِ ابر وُ باد درآمد.
مهسا! پیکر جوانت را به خاک سپردیم
تا نوباوگان، در امتداد راهت،
با آگاهی و دلیری
گوهر از زمین برگیرند؛
اینک تماشا کن!
یک دُورِ پر شکوه آغاز گشته است.
کالیفرنیا، 2022/1401