شیریندخت دقیقیان − فرانس دِ وال معتقد است برای ساختن یک جامعه‌ی انسانی باید بدانیم که چگونه جانورانی هستیم.

فرانس دِ وال توصیف می‌کند که چگونه مذکر آلفا (با رفتار حداکثری مذکر) به نام یرون، که مدتی قدرت چیره بوده، به صورت روزافزون از سوی رقیب جوان به نام لویی، مورد چالش قرار گرفت. لویی به تنهایی نمی‌توانست یرون را به زانو درآورد، بنابر این، با رقیب جوان دیگری به نام نیکی متحد شد. سرانجام، لویی پیروز و از میدان به در شد. لویی در کار خود مهارت داشت. او کار برقراری صلح در میان گروه را به خوبی می‌دانست. او به دفاع از مظلومان برمی خاست و از این رو احترام همگان را برانگیخت. مونث‌ها ویژگی‌های رهبری او را پذیرفتند و همواره آماده بودند که موهای او را بریسند و بگذارند که با بچه هایشان بازی کند. یرون در مقابله با او چیزی به دست نمی‌آورد. یرون پیرتر از آن بود که دوباره مذکر آلفا بشود. اما یرون تصمیم گرفت که قوای خود را در اختیار نیکی جوان بگذارد. یک شب همراه نیکی، لویی را غافلگیر کردند و او را کشتند. مذکر آلفای برکنارشده انتقام خود را گرفت [...] فرانس دِ وال در جدیدترین کتابش به نام "در میان شامپانزه ها، سلسله مراتب همه چیز را مجاز می‌سازد"، نشان می‌دهد که در میان مونث‌ها سلسله مراتب به جدال نمی‌انجامید. اما در میان مذکرها "قدرت را همیشه باید قاپید". "برای قدرت باید جنگید و دربرابر رقیبان به شدت ایستاد". شامپانزه‌های نر به روش ماکیاولی رفتار و یارگیری می‌کنند. پرسش این است: آیا ما چنین هستیم؟ این پرسش کوچکی نیست. شاید حتی اگر انسان بخواهد آینده‌ای داشته باشد، این مهمترین پرسش باشد. انسان شناسان عموما توافق دارند که انسان‌های اولیه که گردآورنده و شکارچی بودند، اصولا روحیۀ مساوات طلبی داشتند. هر کس در گروه نقشی بازی می‌کرد. کار اصلی آنها زنده ماندن، یافتن غذا و پرهیز از جانوران درنده بود. چیزی به نام انباشت ثروت وجود نداشت. تنها با رشد کشاورزی و تشکیل شهرها و خرید و فروش بود که سلسله مراتب بر جوامع انسانی حاکم شد. همواره یک رهبر مطلق و طبقه‌ای حاکم وجود داشت و توده‌های مردم به عنوان نیروی کار در ساختن بناهای عظیم و شرکت در سپاهیان امپراتوری مورد استفاده قرار می‌گرفتند.[2]

سیاست در بین شامپانزه‌ها در سال ۱۹۸۲ منتشر شد و در آن زمان با مقاومت روبه رو شد. این کتاب شناخت شناسی میمون‌ها را در زمینه‌های برنامه ریزی، مقاصد، خواست قدرت سیاسی و غیره بررسی و شامپانزه‌ها را بازیگرانی زرنگ و دارای اراده توصیف می‌کند. این چیزی نبود که عموما در آن زمان تصور می‌شد. اما بعد معلوم شد که ما بیش از حد دلواپس بودیم. زیرا انقلاب شناختی اتفاق افتاده بود و روانشناسان آماده بودند که فراتر از رفتارگرایی بروند و انسان‌ها را همچون موجوداتی اندیشنده و احساس دار بدانند.[3]

دشمن علم، دین نیست. دشمن حقیقی علم، جایگزینی جزم‌ها به جای فکر، تامل، و کنجکاوی است. اگر شما به چشمان یک شامپانزه نگاه کنید، یک شخصیت هوشمند و خودآگاه از درون آن چشمان به شما نگاه می‌کند. [9]

آیا یک جانور اجتماعی هستیم یا یک جانور خودخواه؟ آیا وقتی تنها هستیم کارکرد بهتر داریم یا وقتی در گروه زندگی می‌کنیم؟ آیا دوست داریم شب‌ها بیدار باشیم یا روزها؟ باید تا حد امکان درباره‌ی انواع انسان بدانید اگر در طراحی جامعه‌ی انسانی شرکت دارید. البته نمی‌گویم که باید قوانین اخلاقی را از طبیعت نتیجه بگیرید، این به قول فیلسوف‌ها مانند بیرون کشیدن یک باید است از آنچه هست. بلکه برای طراحی یک اجتماع باثبات باید بدانیم چگونه جانورانی هستیم.[10]

ویکتور هورنر که با من کار می‌کند پس از آنکه نشان داد شامپانزه‌ها عادت‌های خود را به یکدیگر انتقال می‌دهند و از هم تقلید می‌کنند، آزمایش‌هایی برای مفهوم اعتبار و جایگاه بالا در میان شامپانزه‌ها انجام داد. در این آزمایش‌ها دو سرمشق (مدل) به یک گروه شامپانزه‌ها معرفی کردیم تا یک کار مشخص را انجام دهند و جایزه‌ی خوراکی بگیرند. یکی از آنها یک مدل برجسته بود و دیگری مدلی سطح پایین. ویکتور متوجه شد که شامپانزه‌ها بیشتر مایل به پیروی و تقلید از مدل برجسته بودند. این کمی شبیه رفتار ماست که بیشتر آماده‌ی پیروی و تقلید از سلبریتی‌ها یا رهبران هستیم تا افرادی در جایگاه‌های پایینتر.[11]

نخستین آزمایش با میمون‌های کاپوچین بود که دو میمون را کنار هم گذاشتیم و به آنها برای کاری ساده پاداش دادیم. اگر به آنها پاداشی ساده مانند یک تکه خیار بدهید با کمال میل حاضرند آن کار ساده را چند بار پشت سر هم اجرا کنند. اما اگر به یکی از میمون‌ها انگور بدهید و به دومی خیار، آنگاه میمون دوم عصبانی می‌شود و از انجام آن کار خودداری می‌کند. ما همین آزمایش را با شامپانزه‌ها انجام دادیم و شاهد بودیم که آن یکی که جایزه‌ی بیشتر گرفت، از انجام کار خودداری کرد، مگر آنکه شامپانزه‌ی دیگر هم انگور جایزه بگیرد. این ما را به حس انصاف بسیار نزدیک می‌سازد [...] به نظر من حس انصاف در میان انسان‌ها بسیار گسترش یافته و از این رو ما اینقدر شدید به سودجویی‌های مدیران وال استریت اعتراض داریم. می‌خواهیم بدانیم برای چه باید آنها لیاقت این سودها را داشته باشند؟ خشمی که ما نسبت به وال استریت داریم، احتمالا یک واکنش بسیار دیرینه از دوران انسان‌های اولیه در زمینه‌ی همکاری است. اگر شما یک جانور متمایل به همکاری باشید، باید به چیزی که دریافت می‌کنید، بنگرید. اگر شما و کل یک جامعه روی چیزی سرمایه گذاری می‌کنید، اما افراد اندک شماری سود بسیار بزرگتری می‌برند، این یک سامان درست نیست. اگر چنین چیزی مکرر اتفاق بیفتد، وقت آن است که سامانی مفیدتر طراحی شود. از این رو ما این قدر نسبت به تقسیم پاداش‌ها حساس هستیم. [12]